Yine harika bir pazar günü. Soğuk geçen bir haftadan sonra güneşli ve ılık bir sonbahar gününe uyanmak gibisi var mı?
Bu sabahı aydınlatan asıl gelişme ise Cemile Kara Hanım ile yaptığım telefon görüşmesi idi. Bildiğiniz gibi Cemile Hanım, adı geçen Proje No.1'in ön adımcısı.
Kendisini "mevcut durumda" değişim yaratmak için başlattığı girişimden dolayı tebrik ettim (ki kesinlikle tebriğe şayan bir durum) ve sordum, "Nasıl, birşeyler gelmeye başladı mı?"
Cemile Hanım kutuların, paketlerin gelmeye başladığını, kıyafetlerden boya kalemlerine kadar değişik yardımların geldiğini söyledi. Mutluluktan uçacak gibi oldum!
Daha dün akşam Türkiye'de üstüste yaşanan olaylar için hayalkırıklığı ile dolu bir yazı yazmıştım, ama postalamadım...çok umutsuzlukla dolu gibi geldi. Bu sabah, Cemile Hanım'dan güzel haberleri alınca tekrar güven duydum insanlığa, yüzüm güldü.
Neden bu proje bu kadar mühim anlayabiliyorsunuz değil mi?
Çünkü tek gereken, bir kişinin onay, izin vs. beklemeden önayak olması gerek değişim için. Cemile Hanım küçük sisteminde umut getiren bir değişim başlattı.
Siz ne yaptınız bu günlerde?
No comments:
Post a Comment